I didn't change Africa but Africa changed me!

Halloo lieverds,

Mijn verslag over mijn laatste twee dagen als vrijwilliger voor de Amy Biehl foundation! Iets later dan gepland, maar heb nog geen tijd gehad om het online te kunnen zetten. Maar hierbij dan mijn ervaringen!!

Donderdag 13 maart is dan nu echt aangebroken. Al die tijd leek het nog zover weg maar nu was het dan toch echt tijd om afscheid te gaan nemen van de Amy Biehl familie. Mijn familie, zo voelt het voor mij, zoveel liefde heb ik gekregen van al deze bijzondere mensen. Eerst wil ik even teruggaan naar woensdag 12 maart waarop mijn Netball meiden tegen Vukukanye speelden.

's ochtends was het niet zo'n heel bijzondere dag bij Amy Biehl. Ik zat achter de receptie en deed mijn ding maar toch was ik wel al een beetje zenuwachtig want ik was heel benieuwd hoe de meiden het 's middags zouden gaan doen. De dag ervoor hadden Nina en Cosima (ondertussen voort hele goede vriendinnen van me) gevraagd of ze met me mee konden om te zien wat voor werk ik verrichte in de townships. Het betekent heel veel voor mij dat ze dit zo graag wilden dus ik ben snel proberen te gaan regelen of ik ze mee kon nemen die middag. Nou gelukkig heb ik dat voor elkaar gekregen en konden ze om 14.00 uur 's middags mee de townships in. Rond 15.00 uur kwamen we op Siyazingisa aan en stonden de meiden al helemaal nerveus te wachten. Ook zo leuk dat alle meiden voort roepen: Heee Meike en allemaal zwaaien en knuffelen! Het was echt heel schattig hoe nerveus ze wel niet waren :)!! Dat toont alleen maar aan hoe graag ze willen winnen! Gezonde spanningen.. Ook het hockeyteam speelde tegen Vukukanye. Met ik denk in een totaal van 30 kinderen, 2 coaches, 2 coördinatoren, Nina, Cosima, Michelle en ik gingen we in een afgeladen volle minibus naar Vukukanye. Eenmaal gearriveerd zag ik dat er gewoon tenuetjes waren voor de meiden om in te spelen! Het deed me zoveel om ze te zien in deze pakjes.. het stond ze zo goed!! Ze verdienen het gewoon ook om in sportkleding te kunnen spelen!! Ik was al trots om ze zo te zien. De kleding was wel 3 maten te groot maar dat maakte het allemaal nog schattiger! Nadat ik ze had geholpen mee aan te kleden, begon de match meteen. Allereerst starten de meiden t/m 11. De coach van Vukukanye en Siyazingisa floten beidden zodat er eerlijk gefloten zou worden, nou dat was ook wel nodig haha ze waren nou niet echt onpartijdig ;)! Het waaide heel erg hard wat het lastig maakte om de bal in de korf te krijgen. Maar binnen de kortste keren stonden we voor met 1-0 en wat een gevoel dat was! Voordat ik het wist, stonden we voor met 5-0 en iedereen was door het dolle heen! De eerste match wonnen we met 8-0 en wat was ik trots!!!! Iedereen liep te dansen en te zingen en de meiden verdienden het ook echt.. wat een kanjers! Op naar match 2.. de meiden t/m 13! Nou hebben wij die bij Siyazingisa niet zoveel dus hadden we maar 2 andere spelers en de rest was gewoon onder 11 jaar. Ze speelden super goed maar qua lengte konden ze gewoon niet tippen aan het andere team en helaas verloren we dan ook deze match met 6 - 3. Ze waren erg teleurgesteld in zichzelf wat helemaal niet nodig was, ze deden het echt geweldig! Ik ben zo blij dat ik dit heb mee mogen maken!! Blessed, blessed, blessed!! Vervolgens de meiden weer afgezet op school en gingen wij weer terug naar de stad. Nina en Cosima waren helemaal onder de indruk en ik was erg trots om een deel uit te mogen maken van deze organisatie.

Maar nu moet ik echt eraan toegeven dat mijn laatste dag bij Amy Biehl erop zit. Het is nu 23.00 uur en ik lig op de bank met mijn 1e glaasje (lees flesje) rode wijn op de bank de afgelopen 6 weken bij Amy Biehl te overdenken. Veel meegemaakt, veel gezien en vooral heel veel gevoeld! Wat een liefde mensen hier geven aan elkaar. Ze zijn niet bang om gevoelens te uiten! Op kantoor noemen ze me sister, sweety, my love. 's Ochtends krijg ik een knuffel als ik binnenkom en mensen zijn oprecht geïnteresseerd in je. 

De ochtend heb ik doorgebracht op mijn oude vertrouwde plekje: de receptie! Om 10.30 uur ben ik samen met Michelle naar de Pick&Pay's gegaan om Amy's Brood te promoten. Yes target gehaald! Mooie afsluiter van de laatste dag. Als we zien dat mensen brood willen kopen, lopen we op ze af en vragen we of ze de Amy Biehl Foundation kennen. Vervolgens leggen we uit wie we zijn, wat we doen etc. Ik had een heel fijn gesprek met een wat oudere man, hij was 60 jr. oud toen Amy vermoord werd (1993) en kon het zich nog heel goed herinneren. Hij vond het heel bijzonder dat ik helemaal vanuit Nederland kom en me inzet voor een organisatie als deze. En ik moet zeggen ik heb alleen maar heel veel mooie complimenten ontvangen. Ook was er 1 vrouw die op het begin er niets van moest hebben.. ik koop altijd dit brood en nu ook.. ik gaf aan dat het natuurlijk prima was en wenste haar een fijne dag verder. 5 minuten later kwam ze terug en zei ze weet je wat ik koop toch een brood want je ziet er zo ontzettend lief uit! Ik stond met mijn mond vol tanden: ik, lief? Die had ik nog niet zo vaak gehoord haha maar ik doe het met liefde en waarschijnlijk straal ik dat dan toch uit op één of andere manier. Nadat we klaar waren zijn we naar Mike's Sports gegaan om mijn cadeautjes voor de meiden op te halen! Ik heb hele mooie gouden medailles besteld voor de meiden... Ik heb ze laten graveren met het Amy Biehl logo en de tekst Champion 2014. Want het zijn mijn kampioenen!! Ik vond het best moeilijk om iets leuks te bedenken voor de meiden, maar toen ben ik na gaan denken wat vond ik vroeger leuk als ik weer een tenniswedstrijd had gewonnen, een beloning! En wat is nou mooier dan een medaille die ze thuis evt. aan hun ouders kunnen showen of aan hun vriendinnetjes! Ik stelde het voor aan Phumza (de sport coördinator) en ze was helemaal enthousiast. Dus toen ben ik als een dolle gaan bellen naar winkels in Kaapstad of ze het in 3 dagen konden regelen, uiteindelijk had ik prijs en kon ik terecht bij Mike's Sports! En ze waren super mooi geworden! Rood, wit blauw koord, gouden medaille (een echte zware), ze zagen er prachtig uit. Toen snel terug naar kantoor want om 13.00 uur zou mijn afscheid plaatsvinden. 

Nombu, de begleidster van alle vrijwilligers, voerde het openingswoord door wat over mij te vertellen. Daarna kreeg ik van Babalwe (PA Kevin), Cikizwa (Office manager), Candice (Music coördinator), Phumza (Sport coördinator) en Kim (PR, events) nog een persoonlijke bedankje met daarin wat ik voor hun heb betekent en wat ik voor hun heb gedaan! Toen merkte ik eigenlijk pas dat ik best wel veel werk heb verricht in de afgelopen 6 weken. Ik heb zelf vaak niet in de gaten dat ik zoveel werk op me neem maar ook hier werd het weer gewaardeerd! Het betekende zoveel voor me, deze mooi woorden van deze bijzondere mensen! Voor al deze mensen heb ik veel werk kunnen verrichten en het is heel fijn om te horen dat ze je waarderen en dat je het goed gedaan hebt. Vervolgens kreeg ik een heel mooi certificaat dat ik ambassadeur ben van de Amy Biehl Foundation, een kaart met hele mooie wensen van iedereen en een geluksarmbandje. Uiteindelijk heb ik nog een korte speech gehouden en toen nam Mr. Kevin Chaplin het over van me en hij heeft hele mooi woorden gezegd over mij die me heel diep raakten. Ook hebben we bekend gemaakt dat ik EUR 1.300 schenk aan het building project!! Iedereen was super trots! Daarna deed Themba de sending off. Dat doen ze bij iedere vrijwilliger en dat wil zeggen dat je voort altijd verbonden met elkaar bent en dat je deze familie nooit meer vergeet en dat het je goed gaat in de toekomst. Het is een dansje met klappen en op het einde een kreet! Het was een heel bijzonder en mooi afscheid van mijn collega's van Amy Biehl! Maar heel lang tijd om erbij stil te staan had ik niet want ik moest snel door naar de townships!

We hadden lekker getraind samen! Wat oefeningen gedaan en uiteindelijk partijtjes gespeeld! Ik was scheids en het ging goed! Ben voort helemaal Netball expert! Voordat ik het wist was het 17.00 uur, de coach was nog steeds in een meeting ik wou graag dat ze erbij was als ik de medailles uit zou rijken, maar mijn transport kon ieder moment komen, dus had ik alle meiden bij elkaar geroepen! Ik heb verteld hoeveel ze voor mij betekenen, dat ze me heel veel geleerd hebben en hoe trots ik op hun ben en dat ik een kleine verassing had voor ze! Toen ze de medailles zagen, waren ze helemaal door het dolle!! Ze waren zo ontzettend blij en ik heb bij alle meiden een medaille omgedaan! Snel wat foto's geschoten en ik had ze wat lekkers gegeven! Toen de coach eraan kwam, rende ze allemaal naar haar toe om te laten zien wat ze wel niet hadden gekregen! Ik hoop ook heel erg dat de familie van de meiden trots zijn op wat ze presteren want het zijn echt toppers en ja er zitten echt een paar talentjes tussen! Nog sandwiches uitgedeeld en ranja en toen moest ik ze echt gaan verlaten. Knuffelen, kusjes en een paar moeilijke momenten weggeslikt, waar ik later over na kan denken. 2 meiden van 13 jaar waar ik een hele goede band mee heb, zeiden dat ze het zo erg vonden dat ik wegging en dat ze me zo zouden gaan missen en dat ik terug moest komen! Pff ging echt recht mijn hart in deze woorden! Wat ben ik veel gaan geven om deze meiden en dat is wederzijds dus! Ik zou zo graag willen weten hoe het met ze zou gaan over een aantal jaar en waar ze terecht komen maar helaas is dat onrealistisch en niet mogelijk. Toen ik alle meiden had uitgezwaaid, zag ik eigenlijk pas dat het al best wel laat aan het worden was en dat ik nog steeds niet opgehaald was. Dus ik kreeg ineens een heel raar voorgevoel, ze zouden me toch niet vergeten zijn op mijn laatste dag!? Mijn batterij was bijna leeg dus ik had snel een smsje gestuurd, en ja hoor ze waren me gewoon vergeten op te halen en iedereen was al in de stad en ik stond nog in het township!!! De school was al aardig leeg, de laatste kinderen gingen naar huis maar gelukkig waren er nog 4 facilitator's die bij me zouden blijven want het was toch niet echt veilig om alleen op een gesloten school rond te hangen. Pff was blij toen ze eraan kwamen want het was toch best wel akelig toen het begon te schemeren! Om dit verhaal toch maar te eindigen met weer een typisch Meike dingetje.. ik was door alle hectiek mijn tas in de auto van Easy vergeten. Dus Easy was alweer terug in het township waar hij woont, kon hij weer terug om mijn tas te brengen want daar zaten mijn huissleutels in, thjaa... je went eraan laten we het daarop houden. Toen ben ik met een paar Nederlandse en Amerikaanse vrijwilligers een pizzaatje gaan eten om mijn laatste dag fijn samen af te sluiten.

Wel, zijn mijn verwachtingen die ik had voordat ik naar Kaapstad ging om vrijwilligerswerk te doen, uitgekomen? Hier kan ik geen opgeven omdat ik geen verwachtingen had. Ik had totaal geen idee hoe het zou zijn om te werken voor zo’n organisatie met deze diepgaande historie en in de townships! Maar ik had nooit verwacht dat het zoveel impact op mij zou hebben. Deze afgelopen 6 weken heb ik zoveel emoties gevoeld! De kinderen hebben mij zoveel laten zien! De mensen met wie ik samenwerkte hebben me zoveel liefde gegeven! Het was een toptijd die ik voor geen goud had willen missen!

Mijn tijd bij deze organisatie zal ik nooit vergeten! Ik heb daarom ook besloten afgelopen vrijdag een tattoo te laten zetten omdat het zoveel voor mij betekent. 's ochtends ben ik eerst nog naar een Ubuntu Business Breakfast geweest. Mr. Kevin Chaplin is ook directeur van Ubuntu SA. Het doel van deze foundation is de ontwikkeling van de rainbownation. Ik heb het woord Ubuntu laten tattooeren. Het is een woord in Xhosa taal. De betekenis hiervan is: I am, because we are. Ik citeer:

"Ubuntu: een mens is een mens omdat er anderen zijn..... Dus: ik ben...omdat jij bent!"

"Africans have this thing called UBUNTU:
it is about the essence of being human
it is part of the gift that Africa will give the world.

It embraces hospitality, caring about others
being able to go the extra mile for the sake of others

We believe that a person is a person through another person
that my humility is caught up, bound and inextricably in yours.

When I dehumanize you, I inexorably dehumanize myself.

The solitary human being is a contradiction in terms and therefore you
seek to work for the common good because your humanity comes into
its own in belonging."

Archbishop Desmond Tutu.

Ik wil dit verhaal dan ook afsluiten met de titel van mijn verhaal:
I didn't change Africa but Africa changed me!

Ik ga nu genieten van 3 weekjes vakantie!! See you in Holland!

Liefs!X Meik